Granice psychologiczne znajdują się w miejscu,

w którym odróżniamy siebie od innych.

Umożliwiają nam życie w zgodzie z tym, kim jesteśmy, czego chcemy,

co czujemy i co jest dla nas ważne.

Granice psychologiczne to rozumienie, że inni są odrębnymi,

różniącymi się od nas jednostkami - inaczej czują, myślą, postrzegają, interpretują.

Dzięki granicom wiemy, kiedy powstrzymać innych przed wchodzeniem

w naszą przestrzeń i nadużywaniem nas.

Granice powstrzymują nas przed wchodzeniem w przestrzeń innych ludzi i ich nadużywaniem.                                                                                      

Przeczytaj uważnie tekst poniżej i powiedz, jak często zdarzają ci się takie zachowania.

•  Wchodzenie do czyjegoś biura lub pokoju bez pukania.
•  Mówienie przyjacielowi, że powinien coś zrobić.
•  Głaskanie dziecka po głowie, mimo okazywanej przez nie niechęci.
•  Przytulanie kogoś bez pozwolenia.
•  Nieprzyjmowanie odmownej odpowiedzi.
•  Używanie bez pozwolenia czegoś, co należy do innego członka rodziny.
•  Przyjęcie zaproszenia na imprezę w imieniu dziecka, męża lub innej bliskiej osoby.
•  Powiedzenie komuś czegoś przykrego „dla jego dobra”.
•  Nieszczere prawienie komplementów.
•  Opowiadanie żartów z podtekstami seksualnymi, seksistowskimi, rasistowskimi.

Są to przykłady naruszania rozmaitych granic (za N. Brown, Czyje to właściwie życie, Poznań 2004).

Małe dzieci nie mają granic. Nie umieją same ochronić się przed nadużyciami 

i wykorzystywaniem. Zadaniem rodziców jest pokazanie dzieciom, jak mogą się bronić.

Typy granic

Granice słabe (brak granic): „JA” ludzi o słabych granicach jest narażone na ryzyko uwikłania,

obezwładnienia i manipulacji ze strony innych. Ludzie o słabych granicach mają trudności z mówieniem nie,

nie potrafią się bronić. Pozwalają, by inni wykorzystywali ich emocjonalnie, fizycznie,

seksualnie, intelektualnie, nie uświadamiają sobie,

że mają prawo powiedzieć: przestań. Sami również wykorzystują (często nieświadomie)

innych i manipulują nimi. Słabym granicom może towarzyszyć lęk przed ludźmi.

Granice sztywne (mury): Ludzie o sztywnych granicach są nieustępliwi i nieelastyczni.

Mury służą do utrzymania człowieka w izolacji i wyobcowaniu.

Uniemożliwiają tworzenie zdrowych i satysfakcjonujących emocjonalnie związków z innymi.

Sztywnym granicom najczęściej towarzyszy złość lub lęk.

Schronienie się za murem zapobiega atakom wściekłości lub agresji;

odosobnienie daje poczucie bezpieczeństwa.

Z codziennych obserwacji znamy mur milczenia albo mur gadulstwa.

Osoba milcząca nie uczestniczy w tym, co się dzieje, niknie w tle.

Osoba budująca mur nadmiarem słów nie wchodzi w kontakt z innymi,

nie dopuszczając ich do głosu.

Granice dziurawe: Ludzie z uszkodzonymi (dziurawymi) granicami nie potrafią się bronić,

stawiać granic i czuć się bezpiecznie w niektórych sytuacjach, w kontakcie z niektórymi osobami.

W innych sytuacjach i w kontakcie z innymi osobami potrafią zabezpieczyć samych siebie.

Dostrzegają granice innych tylko częściowo i wobec pewnych osób stają się agresorami,

wkraczają w cudze życie i próbują nimi manipulować.

Granice elastyczne: pozwalają dostosować zachowanie do różnych sytuacji bez poczucia uległości,

podporządkowywania się lub przemocy.

W zależności od sytuacji ludzie posiadający elastyczne granice

potrafią się otworzyć i wejść w intymny kontakt z drugim człowiekiem,

potrafią również „zamknąć się”, nie wchodzić w bliskie relacje,

odmawiać  i bronić swoich praw wtedy, kiedy to jest potrzebne.

Rodzice powinni nauczyć dzieci budowania i obrony granic.

Jednocześnie powinni też jasno i stanowczo ograniczać wszystkie te zachowania,

w których dzieci nie liczą się z otoczeniem – są agresywne,

niszczą, ranią, sprawiają przykrość.

Takie wychowanie pozwala dzieciom wykształcić

zdrowe elastyczne granice.

Sztuką jest zachowywać się dobrze wtedy, kiedy Twoje dziecko zachowuje się źle.

                                                                                                              Gary Chapman

Ewa Krupińska