Czy powinno się karać dzieci?

Dzieciom potrzebne są jasne, przejrzyste reguły

- wiedza o tym, jakie zachowania akceptujemy,

a jakie nam się nie podobają.

Ta jasność buduje poczucie bezpieczeństwa:

Kocham cię i nie zgadzam się na to, co robisz.

Kocham cię i nie pozwalam na pewne zachowania.

Ciebie akceptuję bez zastrzeżeń,

ale nie zamierzam akceptować nieodpowiedniego zachowania.

W każdej rodzinie powinny istnieć zasady,

których obie strony będą przestrzegać.

Ich złamanie oznacza pewne konsekwencje.

Zanim jednak je wyegzekwujesz:

- uprzedź dziecko o istnieniu zasady (umowy)

- bądź stanowczy w jej utrzymaniu i egzekwowaniu

- pamiętaj o regule: minimum słów, maksimum czynów.

Czego unikać przy ustalaniu konsekwencji?

- szukania odwetu

- karania samych siebie

- nagradzania nieodpowiedniego zachowania

- wygłaszania pogróżek i obietnic

- zawstydzania

- przywiązywania nadmiernej wagi do konsekwencji.

Przyczynami trudności w respektowaniu

zasad stawianych dzieciom są:

- lęk przed narażeniem dziecka na konsekwencje

- nieumiejętność jasnego określania swoich oczekiwań

i wymaganych reguł zachowania

- niepoważne traktowanie przez rodziców stawianych

dziecku wymagań lub stawianie zbyt wygórowanych i zbyt wielu wymagań.

Nie można pozwalać dzieciom w imię dobrego samopoczucia

np. na okrucieństwo wobec zwierząt, wulgarne słowa,

wyśmiewanie się ze słabszych.

Nie można im bowiem w ten sposób

przekazać pewnych wartości. Musimy pamiętać,

że jeśli podejmujemy działanie,

które ma położyć kres niewłaściwemu zachowaniu dziecka,

to wyświadczamy mu przysługę, czyli:

zamiast kary – właściwe działanie,

zamiast kary – właściwe konsekwencje.

To daje dziecku możliwość zastanowienia się nad sobą, daje szansę na zmianę i rozwój.

I pamiętajcie:

KARY RANIĄ – KONSEKWENCJE WYCHOWUJĄ

 Najlepszym miejscem pod słońcem jest dom,

w którym żyją ludzie ofiarowujący sobie w najtrudniejszych

chwilach tak rzadki dar, jak wybaczenie.                G. McDonald

 Karanie przynosi najlepsze efekty, gdy stosują je ci,

którzy kochają, a nie ci, którzy kochają karać.     P. Callway

 Przemoc jest zawsze okrutna, nawet jeśli słuszny jest jej powód.      F. Schiller

 Zamiast karania:

- wyraź swoje uczucia, nie atakując charakteru dziecka

- Jestem wściekła, gdy rano nie mogę znaleźć swojej srebrnej biżuterii!

- określ swoje oczekiwania - Oczekuję, że będziesz mnie uprzedzała

o pożyczeniu mojej biżuterii.

- wskaż dziecku, jak może naprawić swój błąd

- Miejsce biżuterii jest w szkatułce.

- daj dziecku wybór (informując je o konsekwencjach)

- Możesz zakładać swoją biżuterię

albo pożyczać moją i odkładać ją na miejsce.

Sama decyduj.

- podejmij działanie - Dziecko:

Dlaczego nie mogę znaleźć twojej biżuterii?,

Rodzic: Ty mi powiedz dlaczego.

- rozwiąż problem - 6 kroków rozwiązywania problemów i konfliktów:

•  rozpoznać konflikt i nazwać go,

•  zrozumieć dziecko, jego uczucia i potrzeby,

•  wspólnie poszukać możliwych rozwiązań,

•  krytycznie ocenić propozycje rozwiązań,

•  zdecydować się na najlepsze rozwiązanie,

•  wcielić w życie powziętą decyzję.        Anna Zajic

Literatura:
1. A. Faber i E. Mazlish, Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały,

jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły, Poznań 1992;
2. J. Sakowska, Szkoła dla Rodziców i Wychowawców, Warszawa 2008.